Terug naar Luang Prabang

Vrijdag 12 november

Vanmorgen stond al iemand om half 8 aan mijn deur, met de vraag of ik mee on gaan, want er was ‘changing plans’ mbt mijn vervoer naar Luang Prabang, Mee gegaan, bleek dat er nog meer mensen waren, die mee gevraagd werden, die snapten er ook niks van.
In elk geval werden we naar het busstation gebracht, daar stonden 2 busjes klaar en er waren maar 15 mensen. Aangezien ik zat te bellen naar mijn oude guesthouse, was de luxe minibus v
ol en moest ik in een minder luxe. Gevraagd of ik voorin kon zitten, dat was geen probleem. De bussen vertrokken, wij met 5-en in een busje waar normaal 10 in zitten…dus super de luxe ruimte en ik voorin..geweldig… Genoten van het uitzicht. Doordat ik voorin zat, kon ik dus ook zien hoe hard de chauffeur reed. De eerste uren was een slingerende ‘veldweg’ door de heuvels. Kwam een andere auto of reed iets voor ons, dan raam snel dicht, wachten tot de stof was opgetrokken en dan weer open…. De laatste 2 uur waren gelukkig goede weg. We deden er iets minder dan 8 uur over.
Op de slingerende veldwegen reed de chauffeur max. 40 km. , op de gewone wegen meestal 60, hoogstens 70km.
Opvallend was de armoedige huisjes/dorpjes die we passeerden in het noorden. Hoe lager we gingen, hoe meer richting Luang Prabang, hoe meer stenen huisje er kwamen. Hoe hoger we waren, hoe meer mensen zich buiten (op straat) zich moesten wassen, hoe lager, hoe minder mensen je met een handdoek zag lopen…
Gisteren avond kwam ik nog ‘bekenden’ tegen, een Chileense jongen en een man van Australië, die ik inmiddels in 2 andere plaatsen steeds tegen kwam en waar ik herhaaldelijk wat mee heb gegeten of gedronken. Een pilsje mee gedronken. Helaas zouden die vandaag weg gaan. Is wel grappig als je ineens hoort roepen: ‘heee, Ennelise’….

Vanmorgen tot bijna 9 uur geslapen! Vreemd, een hele dag niet actief geweest, vrijwel allen maar in de auto gezeten en toch zo moe. Toch vreemd dat alleen maar de indrukken die je op een dag mee krijgt, je moe maken…

Bijna vergeten te vermelden. IN het noorden hebben velen, inclusief de dames, een verschrikkelijke gewoonte: net als in China, hoor je plots achter je of voor je een enorm gerochel, zo eentje van uit de onderbuik, dan kijk je op naar het geluid en zie je nog net, dat een enorme kledder spuug op de grond of tegen een muur aan komt. Jakkes..

Op een van de foto’s staat een jongeman die in de modder staat en met zijn handen door de modder gaat; op die manier voelt hij of er nog visjes zitten…en ze worden er ook zo uitgehaald! Deze jongen had het syndroom van Down. Het is de 2e die ik zie hier in Laos. Ik vraag me af waar andere gehandicapten zin. Heb ook 2 mensen met een fiets-rolstoel gezien, een wellicht psychiatrisch patiënt, die steeds op de etens-markt rondloopt en steeds zijn geld telt… of zij daadwerkelijk hulp krijgen en waar uit dat bestaat? Geen idee…

Vandaag, zaterdag wat door et stadje gelopen. Het is hier bloedheet, ik schat meer dan 30 graden. Dus ik loop eigenlijk wat rond, links en rechts zitten puffen, voor een stevige wandeling is het veel te heet.
Morgen ga ik verder naar Phonsavan, naar het gebied van de 1000 kruiken.
Weer meer dan 8 uur bussen....
Groetjes

Annelies