Ambositra-Fianarantsoa, dinsdag 6/11

Vannacht was het steenkoud, het heeft nog lang geregend. Ben toch blij dat ik de slaapzak heb meegenomen, had hierover getwijfeld. Enerzijds omdat de bedden links en rechts niet te vertrouwen zijn en anderzijds…je wil niet onder die dekens gaan slapen!
Vanmorgen was het droog, met al een warm zonnetje…
Naar het busstation gelopen en pech…. De klem waarmee je de buikriemen (of hoe heten die dingen) van de rugzak strakker trekt en daarmee de zak hoger op de rug krijgt, sprong stuk.
De rugzak, 20 kg. Hangt dus nu op mijn schouders, loodzwaar.
Ook nu speelde ik het klaar om voor te kunnen zitten en deze keer met een veiligheidsriem. We vertrokken vrijwel onmiddellijk. Desalniettemin, was ook dit keer de rit 4,5 uur, terwijl de weg, m.u.v. hier en daar stukken, redelijk goed. Er waren stukken waar enorme gaten in het wegdek waren en de chauffeur er bijna behendig om heen kon rijden.
Naast het gebruikelijk dat de revue passeerde, zag ik dit keer ook loofbomenbossen. Zelfs een keer een ingang van een ‘lemur’-park. Helaas was een stukje verder een stukje bos weer weggebrand.
Onderweg ook diverse keren op de rem moeten staan omdat er zeboe’s over de weg kwamen met hun herders…
Bij aan komst in Fianarantsoa, een hotelletje genomen: het eerste dat ik binnen stapte was heel duur, en bij het 2e dat ik binnen stapte was alleen de mooiste kamer over (en de duurste uiteraard), heel mooi voor de begrippen van hier, eigen douche en eigen toilet …en….2 ramen met een mooi uitzicht … 25.000Ar, dat is zo’n 9 euro. De buurmeisjes zwaaiden enthousiast toen ik naar buiten keek. Uiteraard enthousiast terug gezwaaid .;-)
Deze plaats staat erom bekend een van de mooiste treintrajecten ter wereld te hebben (!!!), dat was de reden dat ik hier naar toe ging. De rit die elk piepklein stationnetje aan doet, kan 7 tot 12 uur duren, naar gelang de drukte en de panne onderweg… De trein zal zo’n 30 km per uur rijden gemiddeld. Onderweg zie je: karstbergen, watervallen, oerwoud, kleine dorpjes en stationnetjes, meren, gaat over de 67 bruggen en door 48 tunnels, door groene heuvels en weer dalen met rijstvelden…..het had zo mooi moeten zijn, maar….. grrrrrrr, alweer pech…
De enige locomotief die ze hier hebben heeft 4 motoren en drie ervan zijn stuk, dus dat beestje is al een maand of zo in de reparatie en zal, als men het aan de gang krijgt, op zijn vroegst over 14 dagen weer rijden… Je kunt natuurlijk wel bedenken hoe zeer ik baal hiervan. Mijn zinnen verlegd en maar gekeken naar parken in de buurt. Diverse hotels en ‘trekkingburo’s ‘ afgelopen, ook dat is een probleem…. Of ik moet alleen gaan…privé taxi pakken, wat peperduur is, want die moet ook op me wachten, terwijl ik uren aan het lopen ben…. Of wachten op anderen…. (Mijn voorstel).. ik heb mijn ‘adres’ achter gelaten, in de hoop dat er nog andere toeristen zich aanmelden en egaal welke trip, als het bos is en er dus beestjes zitten, dan ga ik mee. De lemurs en de indri’s kom je nl. nergens meer tegen in Madagaskar, behalve in de beschermde reservaten… en die wil ik juist zien…
Hier rondgelopen en naar de Haute Ville gegaan, het hoogste gedeelte dus, ook hier weer een enorme klim. Boven was een kathedraal, zag er spaans-achtig uit, niet veel bijzonders. Maar daarna, nog wat hoger, waande ik me terug naar 1900 of zo…. Heel mooi en heel vreemd, mn ook wetende dat ik niet in Europa zit….maar in Afrika.
In die buurt zag ik een Nederlandse stationcar staan, met ‘zorgboerderij Lansman’ erop. Ik zag geen blanke in de buurt en vroeg me af hoe ze zo’n auto in Madagaskar krijgen?
Toen ik terug liep, een gigantische stortbui, en vervolgens hagel! Van misschien wel 0,5 cm, enorm en het duurde lang! Nooit gedacht dat het zou hagelen in Madagaskar…. Een hele tijd staan wachten en toen langzaam teruggelopen. Onderweg weer moeten schuilen, weer enorme hoosbui en hagel…. Het is daarna even droog geweest en vervolgens weer tot diep in de nacht geregend… en dat hoor je zo goed met de golf/platen daken hier…
Bij een van de ingangen van het postkantoor, dat was inmiddels gesloten, zag ik een aantal mensen kijken naar een deur, toen ook keek, zag ik een stokoude, broodmagere man, op het trapje liggen, in een soort stijfkramp, ogen gesloten, hij was aan het dood gaan. En ik moet zeggen, ik ben doorgelopen, ik wist ook niet wat ik kon doen. Hij was totaal uitgeleefd. Een afschuwelijk beeld.
De volgende ochtend was hij er niet meer.